ماژیک های وایت برد ودائمی و فسفری وماژیک مایع استایلیش

این موضوع که چه موقع وایت‌برد به ایران وارد شده دقیقاً معلوم نیست.

1-ماژیک‌های وایت‌برد حساسیت‌زا نبوده و مواد گچی آلاینده که باعث آسم و آلرژی می‌شوند ندارند.
2-ویدئو پروژکتور به راحتی بر روی وایت‌برد استفاده می‌شود و این امکان را به کاربر می‌دهد که از ماژیک برای ویرایش یا علامت‌گذاری استفاده کند.
3-ماژیک وایت برد بسیار راحت در دست قرار می‌گیرد. این کمک بسیار خوبی برای معلولان از ناحیه دست یا کسانی که دچار بیماری در دستان هستند است. به علاوه در مقایسه با تخته‌سیاه، شما به انرژی کمتری برای 4-نوشتن بر روی تخته‌سفید احتیاج دارید.
5-مانند تخته سیاه، تخته‌سفید باعث استفاده کمتر از کاغذ می‌شود.
6-در مقایسه با تنوع رنگ گچ‌های تخته‌سیاه، تنوع رنگ ماژیک‌های تخته‌سفید بسیار بیشتر است.
7-تخته‌سفید را معمولا به راحتی می‌توان برای استفاده به مکان دیگری انتقال داد که این ویژگی را به ندرت می‌توان در تخته سیاه ها دید.
8-اکثر دبیران ریاضی ، شیمی و فیزیک به دلیل استفاده زیاد از تابلو در کلاس ، تخته سفید را به تابلو های گچی ترجیح می دهند و دلایل آنها برای این کار عبارتند از:
9-تمیزی و نداشتن گرد و غبار در کلاس درس
10-جایی که نصب تخته گچی امکان نداشته باشد تخته سفید کارآیی زیادی دارد.
11-حمل و نقل آن آسان است.
12-با یک دستمال ساده هم قابل تمیز کردن است.
13-جابجایی ماژیک راحت تر و تمیز تر از گچ می باشد و معلم می تواند ماژیک ها را در کیف خود نیز حمل کند

وایت برد توسط مارتین هیت که در جنگ کره عکاس بود اختراع شد. ایدهٔ این نوع تخته از نوشتن پیام‌ها برروی دیوار کناریِ تلفن گرفته شد. مارتین در هنگام کار با نگاتیوهای فیلم متوجه شد که با ماژیک می‌شود روی فیلم نوشت و می‌توان به‌راحتی آن را با دستمال خیس پاک کرد. این روش، آغازی برای ساخت اولین وایت‌بردهای اولیه بود. اولین مدل برای وارد کردن نمونه و پرده‌برداری توسط مارتین ساخته شد که شب قبلش نمونه در آتش سوخت و باعث شد که اقای مارتین هیت ایدهٔ خودش را به دری-مارک بفروشد، و به این ترتیب آنان وایت‌برد را به دنیای آموزشی معرفی کردند.

در اواخر دههٔ ۱۹۵۰ و اوایل دههٔ ۱۹۶۰ میلادی اولین وایت‌بردها در بازار پخش شد؛ ولی این موظوع حدود ۳۰ سال طول کشید تا عملاً وارد کلاس‌های درسی شود. در اوایل سال ۱۹۹۰، گرد و خاکِ پخش‌شده از گچ تخته سیاه باعث آلرژی و بیماری‌های ریوی می‌شد، و همین امر باعث تسریع در ورود وایت‌برد به کلاس‌های درس شد.[۱]

اولین وایت‌بردها بسیار گران بودند و از جنس ملامین و بهترین جایگزین تخته سیاه بودند، ولی این نوع تخته زود لکه‌دار شده و بعد از مدتی به‌سختی پاک می‌شوند. لعاب دادن به سطح ورق‌های مغناطیسی یک روش جدید بود که بسیار کمک کرد وایت‌برد با کیفیت بهتر و باصرفه تولید شود و قیمت آن پایین‌تر بیاید.

درون ماژيک وايت برد مخلوطي از جوهر رنگ و حلال مخصوص وجود دارد، که حلال معمولا نوعي الکل مخصوص براي ميکس شدن با جوهر است. اين مخلوط بعدا بصورت يک لوله نازک مويرگي نوگ ماژيک را تغذيه مي کند.
هنگامي که مخلوط جوهر و حلال بروي سطح Board قرار گرفت حلال به سرعت بالايي تبخير شده و جوهر بصورتي که تبديل به پودر شده است بروي سطح برد قرار ميگيرد. به همين دليل در خارج از ايران به اينگونه ماژيک ها “ماژيک هاي خشک يا خشک کننده” Dry-Marker گفته مي شود.